21 Kasım 2008 Cuma

Yalnızlık fobisi...

Böyle bir korkunun kesin bilimsel bir adı vardır ancak ben bilmiyorum. Babamın rahatsızlığının genetik olduğunu öğrendiğim günden beri arkadaşsız kalmaktan korkarım. Babam amatem kaynaklı bir rahatsızlıktan şikayetçiydi 10 yılda bir tekrarlanan hafıza kayıpları yaşardı. Bunun dışında kimseye bir zararı dokunmamıştır.

Ortaokulda yatılı okumuştu babam. Evleri Biga'da iken Çanakkale'ye okula göndermişler. Çok tahmin yürüten olsa da nedenini kimse bilmez Çanakkale'den hep nefret etmiştir. Emin olduğum şey orada da çok yalnızdı. Arkasından öğretmen okulu ve askerlik sonra da bir sürü doğu görevi. Asosyallik makus kaderi gibiymiş. Sonra Şereflikoçhisar'da annemle tanışıp çok uzatmadan evlenmişler. 5 Yaşında kardeşimin kemik rahatsızlığı ortaya çıkınca annemin bütün ilgisi onun üstüne yoğunlaştı doğal olarak. Tabi babam da yine yalnız kalmıştı.

Bu hastalığın nedeninin genetik olduğunu ancak asosyallikten ve yalnızlıktan şiddetlenebileceğini söylemişti doktoru, ziyarete gittiğimde. O zamandan çok geçmedi ölümüne kadar. Evinde ve yine tek başına öldü.

Sosyallik ve asosyallik diye iki kavram arasında asosyal olmaktan duyduğum korku ile sosyalliğe yaklaşıyorum sanırım hani bazı insanların içinden gelir ya bu his, ben öyle değilim. Özellikle yapıyorum. Herkes beni sevsin en sevmediğim bile benden uzak durmak istemesin diye uğraşıyorsam da sebebi bundan.

Peki kendimi nasıl bu arkadaşsız hale düşürdüm öyleyse... Senin yüzünden mi oldu bunlar?

1 yorum:

Unknown dedi ki...

monofobi yalnızlık fobisi...